Είναι, κάτι βραδιές, που δεν θέλεις να τελειώσουν…
Όπως αυτή απόψε. Κλείδωσα το αυτοκίνητο και άνοιξα την αυλόπορτα του κτήματος, με την αίσθηση ότι τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα… Το απαλό θρόισμα των φυλλωμάτων με υποδέχτηκε. Οι ελιές του κήπου, νανούριζαν στις μασχάλες τους τα κοτσύφια, για να έχουν καλά όνειρα. Περασμένες δώδεκα, πέρασα το κατώφλι του σπιτιού, άναψα τα φώτα στο στούντιο και κάθισα στην παλιά μου γραφομηχανή. Γιατί το σημερινό απόγευμα, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Διαμένω στον διευρυμένο Δήμο Αιγιαλείας και κάθε Τετάρτη λαβαίνω μια τοπική εφημερίδα και ενημερώνομαι, ως συνδρομήτρια, για τα νέα της περιοχής. Εκεί, λοιπόν, διάβασα με έκπληξη, πως η Άννη Ονουφρίου, η δική μας Άννη, θα συμμετείχε σε μία εκδήλωση αφιέρωμα στο αρχαίο θέατρο της Αιγείρας. Η πρώτη μου αντίδραση, ήταν να πάρω τηλέφωνο την Άννα Γκέρτσου, που το εξοχικό της είναι κοντά στο δικό μου και να την καλέσω να πάμε παρέα. Η απάντηση ήταν «βεβαίως να πάμε, να υποστηρίξουμε την Βήσσανη».
Ανυπομονούσα να έρθει η Παρασκευή 26 Αυγούστου και είχα διαβάσει επανειλημμένα το πρόγραμμα, όπου περιλάμβανε και ξενάγηση στο αρχαίο θέατρο. Το θέατρο αυτό, λαξευμένο στον φυσικό κροκαλοπαγή βράχο, στο ανατολικό πλάτωμα πάνω απο την Αιγείρα, σε υψόμετρο 350 μ., με εκπληκτική θέα στον Κορινθιακό κόλπο και τις απέναντι ακτές της Φωκίδας, χρονολογείται στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. και έχει χωρητικότητα τριών χιλιάδων ατόμων! Βρέθηκε από ανασκαφές αυστριακών αρχαιολόγων στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Ξεκίνησα νωρίς το απόγευμα από το χωριό Τράπεζα, πέρασα από το διπλανό χωριό Πλάτανος για να πάρω την Άννα και όλα ήταν καλά, μέχρι που χαθήκαμε στους επαρχιακούς δρόμους και βρεθήκαμε στο χωριό Ροζενά, ενώ έπρεπε να είχαμε πάει στο χωριό Αιγές.