Η Μονή ΑΒΕΛ με τα μάτια του κυρ Παντελή...*

Η Μονή  Άβελ  Βησσάνης απέχει ένα τέταρτο απ’ το χωριό, είναι δε μέσα σε μαγευτικό και τερπνό τοπίο, με πελώρια δένδρα δρυός και τιμάται επ’ ονόματι της Yπεραγίας ημών Θεοτόκου, εορτάζοντας στις 15 Αυγούστου. Επειδή όμως συμπίπτει με το πανηγύρι του χωριού μας εορτάζεται την Παρασκευή του Πάσχα με χορούς, φαγιά και γλέντια. 

Ήταν δε το Μοναστήρι πολύ όμορφο. Εμείς οι παληοί που το φθάσαμε με τα κελιά του, με τις χαγιάτες του, με τα τζάκια του, τους φούρνους και τη στέρνα σε σχήμα Π κάτω τα υπόγεια όπου έβαναν το κρασί οι καλογέροι στα μεγάλα βαένια και τις ρακές, είχαν μεγάλο αμπέλι όπου επήγαiναν οι γυναίκες και έσκαβαν καθώς και πολλά χωράφια που επίσης τα καλλιεργούσαν και φιλοξενούσαν κόσμο και κοσμάκη οι καλογέροι στα κελιά, φαί και ύπνο. 

Παλαιά ήταν καλογέροι, μετά έμεινε ο Αγάπιος Τζάκος ή Γιαννίκιος Βησσανιώτης και τελευταία έβαλαν το χωριό το Λιάγκο που τον φθάσαμε και εμείς για την φύλαξή του. 

Παλαιά ήταν το έθιμο το βράδυ της Παναγίας να κοιμούνται στα κελιά και στις χαγιάτες ο κόσμος, εζαλώνονταν τις βελέντζες οι γυναίκες και τη χαραυγή όταν κτυπούσε η καμπάνα πήγαιναν στο μοναστήρι για τη λειτουργία. Επήγα λοιπόν κι’ εγώ με την μάνα μου 8 - 10 χρόνων και όταν πέσαμε να κοιμηθούμε δίπλα από μας ήλθε να κοιμηθεί ο αείμνηστος και αξέχαστος Αρχιμανδρίτης Νικόδημος, και όπως ακούμπησε το μαστραπά με το νερό εχύθηκε το νερό. Πεταχτήκαμε επάνω, σκουπιστήκαμε και ματακοιμηθήκαμε και το πρωί πήγαμε στο μοναστήρι που έτσουζε το κρύο.

'Όταν δε έγινε η απαλλοτρίωση των αγρών της Μονής στους ακτήμονες από το Υπουργείο Γεωργίας, τους υπαλλήλους τους επήρε στο σπίτι του ο αείμνηστος Τηλέμαχος και το μέν γήπεδο κανόνισαν να μείνει στην Χριστίνα  Σακελλάριου, το τσαΐρι του μοναστηριού στον υποφαινόμενο και το αλώνι με τις καλύβες στην Πολυξένη του  Ζορμπά με την προϋπόθεση να μείνουν στο χωριό. Ούτω και επράξαμε επειδή μας είχε εμπιστοσύνη τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι και έμειναν στο χωριό εσαεί χάριν σε μας. Διαφορετικά αν τα έπαιρναν οι ακτήμονες θα τα έφραζαν και δε θάφηναν τον κόσμο να ξεχυθεί το Πάσχα στο τσαίρι. 

Το δάσος το χαρακτήρισαν ως άλσος της Κοινότητος προς διάσωσή του. Για τη διατήρηση των κελιών είχε αφήσει ο αείμνηστος Ντίνο Πλατής 100 λίρες στην Τράπεζα, αλλά δυστυχώς αντ’ αυτού εγκρεμίστηκαν όλα τα κελιά και άφησαν μόνον ένα με τον περίβολον, αντίθετα από τη βούληση του διαθέτου. Ενώ εάν έκαναν τη συντήρηση των κελιών θα ήταν ένα πολύ ωραίο πράγμα από αρχαιολογικής και τουριστικής απόψεως.

Θα έρχονταν κάθε μέρα κόσμος και κοσμάκης να το επισκέπτεται. Εάν δεν έφθαναν τα χρήματα να απευθύνονταν στο Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών για την αποπεράτωσή του. Τότε που ήταν και Πρόεδρος της Αδελφότητος ο Ευάγγελος Χανδάνος, που γνώριζε τον Υπουργό και μας έστειλε όλα τα 'θρανία του Σχολείου και ό,τι άλλο θέλετε, μας έγραψε, γράψτε μου. Να ευκαιρίες χαμένες. Ακόμη δε θα ήταν και ένα αρχαίο κειμήλιο για το χωριό μας. Τώρα δε που έφερε ο Γρηγόρης Άρμπυρος το γεωτρύπανο της ΔΕΗ κι έβγαλε το νερό στην πόρτα του μοναστηριού έγινε δεύτερος ευεργέτης μετά το Βράγκαλη και πρέπει να του χρωστούμε μεγάλη ευγνωμοσύνη μαζί με την Αδελφότητα που έκαναν τη συντήρηση της στέγης του μοναστηριού και της Παναγίας μαζί με τη χαγιάτα του και τα πεζούλια της Παναγίας. 

Το πλακόστρωτο στο χοροστάσι με τα άνθη που αγναντεύομε τις προβάτες και το Πάπιγκο και καθόμαστε εμείς οι γερόντοι στους ωραίους πάγκους με τα φώτα το βράδυ και λέμε μπράβο, να ζήσουν τα παιδιά μας. Καθώς και το πλακόστρωτο στα πηγάδια και το μπασκετ στο νηπιαγωγείο και τη χαγιάτα και όπως λεν θα φκιάσουν και το προαύλιο της εκκλησίας.

Δεν μένει παρά και εγώ σαν άλλος παπα  Νικόδημος εύγε και υπερ/εύγε άξια Τέκνα της Βησσάνης. Εκαμαρώναμε όλοι τα άνθη κατά την Εθν. Εορτή της 28ης Οκτωβρίου και μακαρίζαμε τα παιδιά. Έχουμε δε το ωραιότερο μοναστήρι από τα πέριξ. Παριστάνουν αγιογραφίες από την Αγία Γραφή, καθώς και από την Δευτέρα Παρουσία όπου οι πιστοί πορεύονται στον Παράδεισο οι δε αμαρτωλοί στην Κόλαση με τα κατράμια και τις πίσες. Ως κι’ ένα παπά έχουν περασμένο στη γρέντα γιατί αρτένονταν λένε Τετάρτη και Παρασκευή, παραστατικότατα.

Η Μονή εκτίσθη το έτος 1779, όπως αναγράφεται στην εντοιχισμένη πλάκα στον τοίχο του μοναστηριού.

Τα κελιά και τη χαγιάτα μπορούν και τώρα τα παιδιά να εξεύρουν καμιά πίστωση και να τα ξαναφκιάσουν. Θα είναι μεγάλη χαρά για μας τους παληούς να ξαναβλέπαμε το Μοναστήρι μας όπως πρώτα.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΡΜΠΙΡΟΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Και μείς κυρ-Πάντο το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε χαμογελώντας με απέραντη συμπάθεια είναι ..."Μασιαλά-Μασιαλά!!!". Μας λείπεις...

*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΒΗΣΣΑΝΗ" φύλλο 36_11ος_12ος_1993