Της Αγγελικής Βραζιώτη
"...Στα μέσα της δεκαετίας του '60, η αδελφή μου η Ελένη σπούδαζε στην Αθήνα. Ο παππούς μας είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη «Λενίτσα» του, γιατί από μικρούλα περνούσε στη Βήσσανη όλες τις σχολικές διακοπές της και είχε τέλεια εξοικειωθεί με τη ζωή των ντόπιων. Της ταχυδρομούσε, λοιπόν, κάθε μήνα ένα μικρό, συμβολικό "επίδομα". Με την ευκαιρία, της έγραφε και λίγες γραμμές, με ωραία καλλιγραφικά γράμματα, με πολλή αγάπη, συγκινητικό ενδιαφέρον, με αρκετές συμβουλές αλλά και με κάποια δικά του νέα και της γιαγιάς από το χωριό.
Κάποια άνοιξη, της έγραψε μεταξύ άλλων:
«Λενίτσα, παιδί μου, η γομάρα ενταβράντισε όλο τον χειμώνα στο κατώι, να τρώει και να πίνει από τα έτοιμα. Δεν δέχεται καπίστρι και η γιαγιά σου δεν μπορεί να την κάμει καλά. Λέω να την πουλήσω. Μη στενοχωρεθείς, παιδί μου...».
Πόσο γέλιο αλλά και πόση συγκίνηση χωράνε μέσα στις λίγες αυτές γραμμές, που δείχνουν καθαρά την έγνοια του παππού να μη στενοχωρήσει το εγγόνι του, την ποιότητα της επικοινωνίας τους, την αμοιβαία κατανόηση και την εμπιστοσύνη. Και όσοι θυμούνται τον πανύψηλο, μουστακαλή και αυστηρό Γιώργη Παππά, θα απορούν με την τρυφεράδα που αναδίνει αυτό το γράμμα.